همه مقامات دکتر ؟  

بارها دیده شده است که در رسانه ها، کنفرانس های گوناگون و حتی در نشست های خصوصی چندین نفره مسئولان با کارمندان خود، مجری برنامه، مقامات گوناگون را با عناوینی همچون دکتر و آیت الله و... خطاب می کنند، اما متأسفانه مقامات نه تنها هیچ واکنشی در تقبیح و نهی کردن این کار نشان نمی دهند، بلکه این رفتار قبیح را می پذیرند

بارها دیده شده است که در رسانه ها، کنفرانس های گوناگون و حتی در نشست های خصوصی چندین نفره مسئولان با کارمندان خود، مجری برنامه، مقامات گوناگون را با عناوینی همچون دکتر و آیت الله و... خطاب می کنند، اما متأسفانه مقامات نه تنها هیچ واکنشی در تقبیح و نهی کردن این کار نشان نمی دهند، بلکه این رفتار قبیح را می پذیرند، تا روزی که چندان هم دور نیست به تلافی این عمل، هر کاری که از دستشان برمی آید، برای آن طرف انجام دهند؛ غافل از اینکه، هرچند غیر مستقیم، در حال رشوه گیری هستند.

روز گذشته، آیت الله جوادی آملی در دیدار با برخی از مسئولان قضایی شهرستان دماوند، به یکی از مشکلات جامعه پرداختند؛ مشکلی که در جامعه ایرانی به بیماری فراگیری تبدیل شده است.

به گزارش «تابناک»، آقای جوادی آملی، فقیه بزرگوار و مفسر ارجمند قرآن کریم، خطاب کردن افراد و مقامات را در رتبه ای بالاتر از آنچه هستند، نوعی رشوه دادن و رشوه گرفتن دانسته اند

 که دو طرف برای راه افتادن کارهای خود به صورت متقابل می دهند و می گیرند.

بنابراین گزارش، این آفت، اتفاقا در میان و مردم و مقامات و مسئولان چنان رخنه کرده است که هرگز به عنوان معضل خود را نشان نمی دهد، چه رسد به این که روشی غیراخلاقی و در حکم رشا و ارتشا تلقی شود.

بارها دیده شده است که در رسانه ها، نشست ها و کنفرانس ها و حتی در جلسات چندین نفره مسئولان با کارمندان خود، مقامات گوناگون را با عناوینی همچون دکتر و آیت الله و... خطاب می کنند؛ اما متأسفانه، مقامات نه تنها هیچ واکنشی در تقبیح و نهی کردن این کار نشان نمی دهند، بلکه این عمل قبیح را می پذیرند؛ تا روزی که چندان هم دور نیست به تلافی این رفتار، هر کاری که از دستشان برمی آید، برای آن طرف انجام دهند؛ غافل از اینکه، هرچند غیر مستقیم، در حال رشوه گیری هستند.

بر پایه این گزارش، این شیوه البته غیر از وجود و وفور مدارک تقلبی در کشور است. این شیوه مرسوم در جامعه ایرانی، نه تنها عمل غیراخلاقی رشوه گیری و رشوه دهی است، بلکه حرمت شکنی آشکاری نیز برای شخصیت های بزرگ علمی دینی است، چرا که مثلا علمای بزرگی که سال های سال در حوزه و یا دانشگاه با تمرین به مرتبه ای  رسیده اند که جامعه علمی در برابر آنان سر تعظیم و احترام فرود آورده اند، اینک با گفتار و رفتار افرادی که شأن آنان را نه به صورت واقعی، بلکه با رشوه کسب کرده اند، در جامعه حرمت خود را از دست داده اند، در حالی که نه در این جریان، آن عالم مقصر است و نه مردم، بلکه آن مسئولی، مقصر است که قدرت مقابله با هوای نفس را ندارد و برای چند روزی مطرح بودن با عناوین پر طمطراق، آبرو و حرمت همه مناصب را زیر سوال می برد و وقتی روال این گونه شد و قدرت پیدا کرد، مردم را هیچ راهی جز دنبال کردن آن نیست و این گونه است که جامعه به صورت ناپیدا و غیر محسوس در بخشی به انحطاط می رود.

این در حالی است که در دوره هایی از تاریخ ایران، این افراد بودند که به مناصب و پست ها شأن و منزلت می دادند و مناصب به صرف بودن افراد حکیم و دانشمند مهم و دارای اهمیت تلقی می شدند؛ جریانی که اکنون بر عکس شده و این عناوین هستند که به افراد اعتبار می دهند.